Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Βλάσης Ρασσιάς: ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΩΣ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ ΩΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα Βλάση Ρασσιά στο περιοδικό «Κήπος του Επίκουρου», Σεπτέμβριος 2008

«-Πόσα περιοδικά έχεις ιδρύσει;»

«-Ένα λεπτό να θυμηθώ, γιατί και αυτά είναι αρκετά (γέλια). Λοιπόν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 έβγαλα το αντεργκράουντ περιοδικό «Speak Out» και το 1980 ξεκίνησα την έκδοση ενός επίσης αντεργκράουντ αλλά τελειότερου αισθητικά περιοδικού, της «Ανοιχτής Πόλης», που είχε υπότιτλο «Περιοδικό για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ» και εξέδωσε 33 τεύχη μέχρι το 1993, με πρωτοποριακά θέματα για την τότε, αλλά και την νυν, νεοελληνική κοινωνία. Ωραίες και ίσως ανεπανάληπτες στιγμές, με ένα αναγνωστικό κοινό που ήταν ταυτόχρονα ευρύ -κατά μέσον όρο αγοράζονταν 2.000 τεύχη!- και προχωρημένο -λαμβάναμε υπέροχα, θαυμάσια κείμενα, ποιήματα, σχέδια και επιστολές, αναρωτιέμαι πολλές φορές που να βρίσκονται άραγε όλοι εκείνοι οι άνθρωποι σήμερα… Εξέδωσα και ένα περιοδικό με αντεργκράουντ κόμικς, το «Πλατς!», καθώς και ένα περιοδικό ταχυδρομικής τέχνης, το «Είναι Αύριο». Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισα να «παγανίζω» σιγά - σιγά μέσα από τις σελίδες της «Ανοιχτής Πόλης» και έπαιρνα τις πρώτες γεύσεις της πώρωσης της νεοελληνικής κοινωνίας με την χριστιανοβυζαντινή κουλτούρα. Κάτω από την ψιλή φλούδα του «προοδευτικού» ή του «επαναστάτη», ακόμα και του «αντιεξουσιαστή» που κουβαλούσε ο κάθε «δήθεν» εκείνης της εποχής, έβλεπα να αναδύεται ξανά και ξανά η φρίκη της απόλυτης άρνησης να γίνει αποδεκτός ο διαφορετικός, αυτό δηλαδή που όντως είναι και θα είναι ο Φασισμός».

«Η «Ανοιχτή Πόλη» πετάχτηκε στην αρχή έξω από τα βιβλιοπωλεία των «προοδευτικών» χριστιανών και μετά από τα βιβλιοπωλεία των δήθεν «αριστερών» που πηγαινοέρχονταν αγεληδόν στο λεγόμενο «Άγιο» Όρος και ακολούθησε κτύπημα από όλες τις πάντες, επιστρατεύθηκαν ακόμα και «φιλικές συμβουλές» εντεταλμένων κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων κύκλων προς τους ιδιοκτήτες των ελάχιστων σημείων διάθεσης που μας είχαν απομείνει, να αραιώνουν σιγά - σιγά την συνεργασία μαζί μας. Ήταν πια εμφανέστατο το τι ενοχλεί πραγματικά σε αυτή την έως βαθμού γελοιότητας θεοκρατική χώρα, το τι είναι όντως ανατρεπτικό ως μήνυμα και ως παράδειγμα. Από εκεί και πέρα, η ίδρυση του «Διιπετούς» ήταν αναπόφευκτη. Ο υπότιτλος «Για την υπεράσπιση της Αρχαίας Ψυχής» απέδιδε επαρκώς τις προθέσεις και το στίγμα και ήδη, τρόπον τινά, ένας μεγάλος, αόρατος, άνισος αλλά κατά κυριολεξία επικός πόλεμος είχε κηρυχθεί. Για πρώτη φορά στην χώρα μας έβγαιναν ανοικτά το 1991 κάποιοι «περίεργοι» τολμητίες να υπερασπιστούν ηθικά την -για ουκ ολίγους μισητή- Ελληνική Κοσμοθέαση και παράλληλα να ζητούν απερίφραστα την επαναφορά της. Τότε ακριβώς προκλήθηκαν και οι απίστευτες αναστατώσεις στα πολλών ειδών κέντρα πνευματικού ελέγχου της χώρας μας, για τις οποίες ήδη έκανα λόγο στην αρχή της συνέντευξής μου».

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Ράτγκεμπ: Ο ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ ΧΡΙΣΤΟΣ


«Το εμπορευματικό σύστημα από-ιεροποιεί και καταστρέφει το θρησκευτικό πνεύμα και γελοιοποιεί τα φετίχ του (Πάπας, Κοράνι, Βίβλος, Εσταυρωμένος…), αλλά συγχρόνως διατηρεί αυτό το πνεύμα σαν μία διαρκή προτροπή για να προτιμούν οι άνθρωποι την φαινομενικότητα αντί της πραγματικότητας, την λύπη αντί της ευχαρίστησης, το θέαμα αντί του βιώματος, την υποταγή αντί της ελευθερίας, το κυρίαρχο σύστημα αντί των επιθυμιών. Το Θέαμα αποτελεί την καινούργια θρησκεία και η κουλτούρα αποτελεί το κριτικό του πνεύμα.

Τα θρησκευτικά σύμβολα μαρτυρούν για την σταθερότητα της περιφρόνησης την οποία έδειχναν όλα τα ιεραρχικά καθεστώτα όλων των εποχών προς τους ανθρώπους. Ας πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα, τον Χριστό:

Όντας στην πρώτη γραμμή των υποκαταστημάτων θείων προϊόντων, οι χριστιανικές εκκλησίες υιοθέτησαν κάτω από την πίεση της εμπορευματικής διαδικασίας μία διεστραμμένη επίδειξη, η οποία δεν θα τελειώσει παρά μόνο με την διαπαντός εξαφάνιση της διαφημιστικής της ετικέτας, που δεν είναι άλλη από τον χαμαιλέοντα Χριστό. Υιός θεού, υιός πόρνης, υιός παρθένας, δημιουργός άρτων και θαυμάτων, ομοφυλόφιλος και πουριτανός, πολιτικός «αγωνιστής» και μέλος της υπηρεσίας ασφαλείας, κατήγορος και κατηγορούμενος, δουλευτής και αστροναύτης, δεν υπάρχει κανένας ρόλος που να μην μπορεί να τον υποδυθεί αυτή η καταπληκτική μαριονέτα. Τον είδαμε σαν έμπορο της στέρησης, σαν διανομέα χαρίτων, σαν «αβράκωτο», σαν σοσιαλιστή, φασίστα, αντιφασίστα, σταλινικό. Υπήρξε σε όλα τα εμβλήματα, σε όλες τις σημαίες, σε κάθε αυτοεξευτελισμό, στις δύο πλευρές του ρόπαλου, στις περισσότερες θανατικές εκτελέσεις, όπου στέκει εξ ίσου καλά στο χέρι του δήμιου όσο και του μελλοθάνατου.

Έχει την τιμητική θέση του μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μπορντέλα, τους στρατώνες, τα πολυκαταστήματα, τις ζώνες του ανταρτοπόλεμου. Χρησίμευσε σαν δείκτης πορείας, σαν σκιάχτρο για να εξακολουθούν να αναπαύονται οι νεκροί εν ειρήνη και για να εξακολουθούν να μένουν γονατισμένοι οι ζωντανοί, χρησίμευσε σαν βασανιστήριο και σαν δίαιτα αδυνατίσματος και θα χρησιμεύσει και ως πλαστικός φαλλός όταν οι έμποροι της αγιοσύνης θα αποφασίσουν κάποτε να αποκαταστήσουν εμπορικά το αμάρτημα. Ταλαίπωρε Μωάμεθ, ταλαίπωρε Βούδα, ταλαίπωρε Κομφούκιε, θλιβεροί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών φιρμών χωρίς φαντασία και δυναμισμό, ο Χριστός κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Ο Ιησούς Χριστός, το σούπερ αφιόνι και ο σούπερ σταρ: όλες οι εικόνες του πουλημένου στον θεό, μέσα σε μια ρεκλάμα πώλησης του θεού».

Πηγή: Ratgeb, «Από την Άγρια Απεργία στην Γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση»

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΝΟΠΛΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: "ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΜΟΧΩΚ", 1990



Ένοπλη αξιοπρέπεια: η οργάνωση "Πολεμιστές" των Ινδιάνων Μοχώκ και η μεγάλη εξέγερση που οργάνωσαν στο Κεμπέκ το 1990.
"Οργανωνόμαστε για να προλάβουμε αυτό που έρχεται!"

1990: Το καλοκαίρι στο Κεμπέκ του Καναδά αποδεικνύεται πολύ καυ­τό, αφού ξεσπάει η εξέγερση των Mohawk. Αφορμή, τα σχέδια του Δημάρχου της Πόλης ΟΚΑ, να ε­πεκτείνει το… γήπεδο γκολφ της περιοχής του, καταπατώντας πα­ρευρισκόμενο άλσος των Μοχώκ. Οι Ινδιάνοι καταλαμβάνουν το δά­σος το Μάρτιο, αποκρούουν τη γε­νική επίθεση που γίνεται εναντίον τους στις 11 Ιουλίου με μπουλντό­ζες, κρανοφόρους και δακρυγόνα. Σκοτώνεται ένας αστυνομικός, στο «παιχνίδι» μπαίνει ο στρατός, ο κλοιός σφίγγει γύρω από τους Mohawk, που αξιοποιούν την ευ­καιρία και θέτουν το ινδιάνικο ζή­τημα, στο σύνολο του. Η Κου-Κλουξ-Κλαν ενεργοποιεί αγανα­κτισμένους πολίτες, που επιτίθε­νται εναντίον αυτοχθόνων στο Μόντρεαλ και επικρίνουν το στρα­τό γι’ αναποφασιστικότητα. Στις 2 Σεπτεμβρίου το θέμα φθάνει στον ΟΗΕ και τελικά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Καναδά βρίσκει τη… σολομώντεια λύση: Αγοράζει κάποιες εκτάσεις, που ανήκαν σε δημοτικό σύμβουλο της ΟΚΑ, τις παραχωρεί στο Δήμαρχο για…. το γκολφ του, αγοράζει το ινδιάνικο άλσος από το Δήμο, ο οποίος δια­τεινόταν πως είναι δικό του και το… «παραχωρεί» στους Mohawk… Και οι Mohawk προειδο­ποιούν: «Αν χρειαστεί, θ’ αποδει­χθεί ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή».

GHOST DANCE - ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ



Ο ινδιάνικος "Χορός των Πνευμάτων", από την κινηματογραφική ταινία "Thunderheart".